«صبحی منصور»، در کتاب «القرآن و کفی مصدرا للتشریع الاسلام»، سعی دارد با استناد به قرآن، کتاب خدا را به عنوان تنها منبع تشریع اسلام معرفی و عدم حجیت «سنت» را نیز اثبات کند. به ادعای او از آیات قرآن استفاده می‌شود قرآن کتابی کامل و جامع حقایق بوده که در امر هدایت، خود را کافی اعلام کرده و مردم را از مراجعه به غیر خود بازداشته است. به نظر صبحی منصور، ظنی الصدوربودن احادیث و سیاست نهی از کتابت حدیث توسط پیامبر اسلام قرینه دیگری بر قرآن بسندگی در تشریع و نفی حجیت سنت است. اما به نظر می‌رسد وی در تحقق و تأیید نظریه قرآن بسندگی، به برخورد گزینشی آیات و تفسیرهای نامناسب با سیاق و نیز تغافل از نصوص دال بر حجیت سنت و احیاناً توجیهات غیر متعارف آن‌ها اقدام کرده است.
معارف, مجید, & مظفری, راضیه. (1393). بررسی و نقد مبانی قرآنی احمد صبحی منصور در انحصار منبعیت قرآن با تأکید بر کتاب القرآن وکفی مصدرا للتشریع الاسلام. پژوهشنامه تفسیر کلامی قرآن, 1(1), 1-30.
MLA
مجید معارف; راضیه مظفری. "بررسی و نقد مبانی قرآنی احمد صبحی منصور در انحصار منبعیت قرآن با تأکید بر کتاب القرآن وکفی مصدرا للتشریع الاسلام", پژوهشنامه تفسیر کلامی قرآن, 1, 1, 1393, 1-30.
HARVARD
معارف, مجید, مظفری, راضیه. (1393). 'بررسی و نقد مبانی قرآنی احمد صبحی منصور در انحصار منبعیت قرآن با تأکید بر کتاب القرآن وکفی مصدرا للتشریع الاسلام', پژوهشنامه تفسیر کلامی قرآن, 1(1), pp. 1-30.
VANCOUVER
معارف, مجید, مظفری, راضیه. بررسی و نقد مبانی قرآنی احمد صبحی منصور در انحصار منبعیت قرآن با تأکید بر کتاب القرآن وکفی مصدرا للتشریع الاسلام. پژوهشنامه تفسیر کلامی قرآن, 1393; 1(1): 1-30.
)